Dalam romantik reaksi kepada pencerahan kebijaksanaan, yang valorisation yang rasional, yang bodoh dan bodoh muncul, seperti dalam ucapan William Blake bahawa "jika orang bodoh akan berterusan dengan kebodohannya dia akan menjadi bijak,"[17] atau kepercayaan Jung ialah bahawa "ia tidak memerlukan seni untuk menjadi bodoh; seluruh seni itu terletak pada kebijaksanaan mengekstrak dari kebodohan. Kebodohan adalah ibu yang bijak, tetapi kepandaian tidak pernah ada."[18]

Begitu juga, Michel Foucault berhujah untuk keperluan kebodohan untuk menyambung semula dengan apa kategori pandai kami tidak termasuk, untuk menawan semula alteriti daripada perbezaan.[19]